ظهر جمعه 13 دی

از آن وقت که آن خبر آمد تا ظهر درخود پیچیده بودیم.

مهدی، به مانند پیمبری که پیام حق با خود دارد، گفت: برویم مصلی؟

همانند تشنه‌ای بودم در بیابان و کسی آمده بود و می‌گفت: جرعه‌ای آب مینوشی؟؛ برویم.

رفتیم، سیاه‌پوش، درخود، با چشمانی جاری.

جمله اهل مصلی این‌گونه بودند.

خطیب بر فراز رفت: بسم الله الرحمن الرحیم، اللهم کن لولیک الحجه...

چشم‌ها جاری شد، صدای عزا و شیون بالا رفت و مگر فرو می‌نشست...

چه نسبتی است میان آن دعا و آدم‌هایی عزادار که به دنبال هم‌دلی می‌گردند تا در پناهش غم دل بگویند

 

-----

دوستی می‌گفت: بعد از 10 سال این اولین بار بود که گفتم برم نماز جمعه. جاذبه این مکان برای این جمعیت و این حال در چه بوده؟

عصاره همه روزهای خوب خدا

: امروز تاسوعاست ... نه، عاشوراست

: عین اربعین است،

:  13 آبان است، ببین نوجوان‌ها و جوانان چطور میدان‌داری می‌کنند

: مگر 22 بهمن نیست؟!

: روز قدس باید باشد، ببین پرچم‌های ملت‌های مستضعف جهان در اهتزازاند

:....

روز تشییع شما، عصاره همه ایام الله بود، عصاره همه روزهای خوب خدا

 

ما را ببر

هفت روز از شهادتت گذشت پیش‌قراول ظهور،
سردار انتظار!
هفت روزی که
شیرینی《امت واحد》 بودن را بما چشاندی،
لذت 《مشت محکم》 بودن را بما نشان دادی
و حال خوشی را نصیبمان کردی
که سال‌ها بود فراموش کرده بودیم.

به خدا،
نه تشییعت،
نه تدفینت
و نه سیلی به قاتلانت،
آرام‌مان نکرد.

                 ما را ببر!

حرف دلم، نوشته محمد سرشار