در حقیقت، «حرم مطهر»ش چند صد متر دورتر از جایی است که این تابلوها نشان میدهند.
حرم، آرامگاه «جسم» اوست. اینجا را مثل مقبره‌ها ساخته‌اند: بزرگ، سرد، بی‌روح و اشرافی‌زده!
به جای اینکه دیوارهای حرمش، با لبخند بهشتی و چشمان شهلای همت و سادگی برونسی و صمیمیت احمدی روشن تزیین شده باشد، کوشیده‌اند با گچ و آینه و مرمر و رنگ، روح خمینی را در کالبد یک شبه‌کاخ مسخ کنند. مبادا روح این زمانه بی‌روح، از پشت این ویترین بیرون بیاید و شور دیگری به جان کم‌رمق عالم بیندازد.
تابلوهای شهر ما دروغ می‌گویند.
خمینی در حرم مطهرش نیست. چند صد متر آن طرفتر، در قطعه‌هایی از بهشت، روح خدا به هزاران شکل و رنگ تجلی یافته: در نوجوان و پیر، سفید و سیاه، زن و مرد، ایرانی و افغانستانی و هندی و عراقی و... حرم مطهر خمینی، چند صد متر آن طرفتر، در گلزار شهدای بهشت زهراست.