جلسه 20 خرداد 1397 مجلس

مجلس نمایندگان به کنوانسیون پالرمو در مجموع رای مثبت داد و رسیدگی به FATF را دو ماه عقب انداخت. بماند که پالرمو خودش یکی از تعهدات موجود در FATF است. 

وقتی در میان اهل باطل، همیشه اهل حق‌ مقصرند؛ چرا باید جزئی از معاهدات آنان شد؟ کم نیستند آزادگان در جهان؛ بیایم با آنان پیمان ببندیم نه با اینان. این ننگ بر پیشانی طرح کنندگان و کسانی که رای به تصویب این وابستگی دادند، می‌ماند. استقلال و آزادی جمهوری اسلامی ایران بازیچه لابی و امتیازگیری بین مجلس و دولت، بی‌سوادی و حزب‌گرایی بعضی شده است.  

گفته باشم

روبروی میز ایستاد. میز وسط خیابان بود و سایبانی داشت. رویش دو صندوق جمع‌آوری کمک با آرم کمیته امداد امام خمینی  قرار داشت. روی یکی نوشته بود کمک به نیازمندان و روی دیگری کمک به مردم فلسطین. دقیق شد روی نوشته‌های چسبیده به صندوق‌های کاغذی روی میز.

 حین اینکه کمکی که داشت را در صندوق می‌انداخت، گفت: نگاه کن، دارم پول را در صندوق کمک به مردم فلسطین می‌اندازم، صبح نیان بگن از ما کندن و بردن؛ همین الآن گفته باشم.  

اگر غزه قسمتی از شهر تهران بود

اندازه غزه روی نقشه تهران، می‌شود عکس بالا که شمالش اتوبان شهید خرازی است و جنوبش فرودگاه امام خمینی؛ عرضی هم که ندارد. 

غزه‌ای که در محاصره است و می‌شنویم ارتش رژیم صهیونیستی از زمین و آسمان و دریا بی‌راه‌اش کرده، به آن حمله می‌کند و نمی‌گذارد کسی تکه نانی هم به آن برساند؛ همین‌قدر از سرزمین فلسطین را در اختیار دارد.

از بعد جنگ 33 روزه علیه لبنان، رژیم صهیونیستی فقط با همین باریکه می‌جنگد و عقب‌ می‌نشیند.

ارتش صهیونیست‌ها با سلاح‌هایی که از فرانسه، آلمان و آمریکا می‌گیرد، چندوقت به چندوقت باریکه در محاصره غزه را گلوله‌باران می‌کند و نسل‌کشی راه می‌اندازد. آدم‌هایی که آنجا به دنیا آمده‌اند، زندگی‌ای دارند و عمر می‌گذرانند به کجا می‌توانند پناه ببرند؟ 

پناه این بی‌پناهان کیست؟ 

حقی که از آن‌ها ضایع شده و می‌شود، چطور باید جبران شود؟

زنده‌ترین آدم

امام شاید جسمش میان ما نیست و جماران محل آمد و شد برای دید و بازدید از او؛ اما زنده‌ترین آدم هنوز اوست. برق نگاهش، آرامش کلامش، عقلانیت جاری در گفته‌ها و نوشته‌ها و حرکاتش، هنوز راه می‌برد و گره می‌گشاید و حیات می‌دهد. 

اگر روزی در نیمه خرداد نباشد با عنوان روز رحلت و ساختمانی در بهشت زهرا به عنوان مرقد و از کسی بپرسند: امام کجاست؟ می‌آید از دل جواب بدهد و بگوید: همین‌جا، پهلوی خودم، ببین؛ ولی چون دنیاست و ظاهربین می‌بیند مخاطبش را، مکث می‌کند و بعد آدرسی از حرم می‌دهد یا نام کتابی از او یا... که هیچکدام حرف دلش نیست. 

تابلو دونفره

موسسه تنظیم و نشر آثار امام (ره) غرفه‌ای در نمایشگاه قرآن دارد. قسمتی از غرفه را به نام «یاران امام» کرده‌اند. معیار برای انتخاب از میان افراد بیشماری که امام را همراهی کردند چه بوده، خودشان می‌دانند. شاید معیارشان تفسیر قرآن داشتن و کار قرآنی کردن به همراه درس حوزوی خواندن و فوت کردن بوده است. 

آنجا اسم چند نفرِ محدود بود. هم محدود به لحاظ تعداد و هم محدود به لحاظ کسوت به عنوان مثال آنجا اسم و آثاری از شهید بهشتی، شهید مطهری، آقای فاضل لنکرانی، آقای رفسنجانی بود. مثلا مرحوم علی‌اکبر پرورش نمیتونست باشه؟ شهید سید عارف الحسینی نمیتونست باشه؟ مرحوم حائری شیرازی چی؟ و لیست بلندی از آدم‌های دیگری که هم‌راه امام بودند. 

احتمالا محدودیت مکان موثر بوده است.

تابلویی در قسمت مربوط به هاشمی رفسنجانی بر دیوار غرفه قرار داشت. این تابلو عکس او در کنار حسن روحانی بود با یک جمله. جمله‌ای به این مضمون که روحانی در دور دوم بهتر کار می‌کند یا اینکه نتیجه کارهای خوب دور اولش را مردم در دور دوم خواهند دید، یک همچین چیزی.
نمایشگاه قرآن، غرفه متعلق به موسسه حفظ و نشر آثار ، قسمت مربوط به کتاب‌های هاشمی رفسنجانی، تابلو دو نفره هاشمی‌روحانی و نعت انتخاباتی روحانی توسط هاشمی؛ اینها، در این ترکیب، واقعا چطور میشه؟   

«عصر وارونگی» و «معنا»

«جنگ، صلح است.
آزادی، بردگی است.
نادانی، توانایی است.» (نقل از رمان 1984-جورج اورول)
گاهی اوقات وقتی صحبت می‌افتد و می‌خواهند زندگی یاد کسی بدهند شخصی را مثال می‌زنند و در نعتش می‌گویند: «ببین چه آدم زرنگیه و...». بعد هرچقدر در معنای توصیفاتی که از رفتار و کردار آن شخص می‌کنند، دقیق می‌شوی تا ذره‌ای هوش و خرد در او بیابی، نمی‌توانی. و وقتی با تعجب میپرسی: «این؟ زرنگ! نه بابا، چطور میشه؟» 

از جوابی که به سوال می‌دهند، میفهمی که «زرنگ»؛ یعنی قالتاق و بی‌همه‌چیز. ایضا دربرابر واژه عرفان و عرفانی که انتظار وارستگی، عدالت، حریت و با خدا یکی بودن داری؛ ولی بجایش بندگی نفس و شیطان می‌یابی، همچنین است واژه علم که از آن انتظار اثبات و یقین داری ولی چیزی جز نسبیت و شک برایت ندارد و چنین است واژه آزادی، صلح، حیات، رشد، پیشرفت، تکامل و...

عصر کنونی را دوران پیشرفت و تکامل انسان می‌گویند و تصویر می‌کنند؛ اما چیزی که تجربه زندگی در زمانه «روشنفکری»، «انفجار اطلاعات» و «دهکده جهانی» به دست می‌دهد، توصیفش تعبیر «عصر وارونگی» است. 
نجات از «عصر وارونگی» و به اشتباه نرفتن در «راه به باطن بردن» و با «معنا» دمخور شدن است؛ دیدن حقیقت هر موضوع. 
«معنا» اصل و اساس هر گفته، نوشته، تصویر، رفتار، دعوت و چیزهایی از این دست است. همه این قالب‌ها و قالب‌های دیگر می‌خواهند گارد آدم را پایین بیاورند تا معنای مدنظرشان را به خوردش بدهند. شاید اصطلاح «گندم‌نمای جو فروش» توسط قدما وضع شده تا تذکری باشد براین حالت.

 این روزها که می‌گذرد و تلخی‌هایی که به کام اهل ایران و جهان می‌رود از دلایلش کوچ از متوجه معنا بودن به ظاهربینی است.

تا اطلاع ثانوی کشت برنج ممنوع!

نقل شده است که: «معاون آب و خاک وزارت جهاد کشاورزی: بر اساس رویکرد جدید این وزارتخانه و برای جلوگیری از اتلاف منابع آبی کشور، کشت برنج فقط در استان های گیلان و مازندران مجاز است.»
راحت میاد، میگوید و می‌رود. بقیه روستاها و شهرها و استان‌های کشور چکار کنند؟ همه آن کسانی که کشاورزند و نان از فروش حاصل کشت‌شان می‌خورند چه باید بکنند؟ 
بجای این رویکرد دستوری و ضد ملی اولا دولت باید مدیریت مناسبی در مسئله آب اتخاذ کند و مسئله را حل کند نه اینکه آن را پاک کند. ثانیا موقتا دولت وظیفه دارد برود و معادل درآمدی که این کشاورزها ممکن بود این تابستان داشته باشند بهشان پرداخت کند.