تابلوهای شهر ما دروغ می‌گویند

در حقیقت، «حرم مطهر»ش چند صد متر دورتر از جایی است که این تابلوها نشان میدهند.

حرم، آرامگاه «جسم» اوست. اینجا را مثل مقبره‌ها ساخته‌اند: بزرگ، سرد، بی‌روح و اشرافی‌زده!

به جای اینکه دیوارهای حرمش، با لبخند بهشتی و چشمان شهلای همت و سادگی برونسی و صمیمیت احمدی روشن تزیین شده باشد، کوشیده‌اند با گچ و آینه و مرمر و رنگ، روح خمینی را در کالبد یک شبه‌کاخ مسخ کنند. مبادا روح این زمانه بی‌روح، از پشت این ویترین بیرون بیاید و شور دیگری به جان کم‌رمق عالم بیندازد.

تابلوهای شهر ما دروغ می‌گویند.

خمینی در حرم مطهرش نیست. چند صد متر آن طرفتر، در قطعه‌هایی از بهشت، روح خدا به هزاران شکل و رنگ تجلی یافته: در نوجوان و پیر، سفید و سیاه، زن و مرد، ایرانی و افغانستانی و هندی و عراقی و...
حرم مطهر خمینی، چند صد متر آن طرفتر، در گلزار شهدای بهشت زهراست.

محمد سرشار

زنده‌ترین آدم

امام شاید جسمش میان ما نیست و جماران محل آمد و شد برای دید و بازدید از او؛ اما زنده‌ترین آدم هنوز اوست. برق نگاهش، آرامش کلامش، عقلانیت جاری در گفته‌ها و نوشته‌ها و حرکاتش، هنوز راه می‌برد و گره می‌گشاید و حیات می‌دهد. 

اگر روزی در نیمه خرداد نباشد با عنوان روز رحلت و ساختمانی در بهشت زهرا به عنوان مرقد و از کسی بپرسند: امام کجاست؟ می‌آید از دل جواب بدهد و بگوید: همین‌جا، پهلوی خودم، ببین؛ ولی چون دنیاست و ظاهربین می‌بیند مخاطبش را، مکث می‌کند و بعد آدرسی از حرم می‌دهد یا نام کتابی از او یا... که هیچکدام حرف دلش نیست.