خنک آن قماربازی که بباخت آن‌چه بودش
يكشنبه, ۱۴ خرداد ۱۳۹۶، ۰۲:۴۰ ق.ظ
فقط شنیدند که: «بروید، نصر با شماست. فتح با شماست.»
از آن شنیدن تا کنون روزها آمده‌اند و رفته‌اند. دوستانی آمده‌اند و پرکشیده‌اند. دوستانی از میان مردمی که از دار دنیا حزبی دارند در کشوری و قائدی در کشوری دیگر (که اصلا چه کسی به رسمیت بشمارد این مرزهای موهوم را) که به او دست بیعت داده‌اند. امامی که با ایمانشان به او هرچه ظاهر است به کنار گذاشته‌اند و عهد کرده‌اند تا نفس آخر در میدانی که او اشاره کند، جانبازی کنند و نرد عشق ببازند.
هرچند گروهند، هرچند کشور چندپاره است، هرچند پاره‌های وطن‌شان با دشمن سَر و سِر دارند، هرچند دشمن را همین چندوقت پیش از کشورشان بیرون کرده‌اند ولی با عمل‌شان به امام‌شان گفته‌اند: با شما می‌مانیم. به اقتدا امام راحل‌مان مظلوم را یاوریم و ظالم را خصم.
لبنان کشور بزرگی نیست. جمعیت زیادی ندارد. (حدود 9 میلیون نفر). سال 2000 بود که اسرائیل را از کشورشان بیرون کردند و روز پیروزی وارد تقویم جشن‌های ملی‌شان شد. سال 2006 هم 33 روز در مقابل همین دشمن که از زمین و هوا و دریا بر سرشان بمب می‌ریخت مقاومت کردند.
حزب‌الله لبنان محور مقاومت است در لبنان و رکن سربلندی آن. حزب‌الله کفیل شیعیان لبنان نیز هست. شیعیانی که می‌گویند 27 درصد جمعیت آن کشور را شامل می‌شوند و تازه دارند به حقوق‌شان در کشورشان می‌رسند. این حزب هوای لبنان و فلسطین را دارد و چندوقتی است که هوای سوریه را هم دارد.
حزب‌الله گروهی است از سرزمینی کوچک، با نیروهایی محدود، با دشمنانی -در داخل و خارج- که کمین کرده‌اند برای لحظه‌ای غفلتش؛ و باز هرچه دارد که مهم‌ترین‌شان نیروهایی از بهترین مردان این روزگار است را گذاشته در میدان کمک به مظلوم.
«خنک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر»
۹۶/۰۳/۱۴