برای نفس

لم داده بود روی تخت. درباره بازی با پرتقال حرف  می‌زد. با اطمینان داشت از گل‌هایی که امشب می‌خوریم صحبت می‌کرد. ژست کریستیانو رونالدو را  می‌گرفت ، حرکتی به خودش می‌داد و می‌گفت: گل، گل، گل برای پرتقال. فقط خدا کنه کم گل بخوریم.
دوستش گفت: دیگه این‌قدر شلوغش نکن؛ شاید اصلا ما بردیم.
-نگاه عاقل اندر سفیهی به او کرد و گفت: ببین ما یه حقیقت داریم و یه واقعیت. اینکه شاید ما ببریم یه حقیقتیه ولی واقعیت اینِ که ما میبازیم، بدم میبازیم. این واقعیت دنیاست که تعیین کننده است نه حقیقتی که تو بهش وابسته‌ای. 

فردای بازی، دوستش گرفته بودش، بهش می‌خندید و چپ و راست بهش می‌گفت: چطوری واقعیت؟