بحث داغی در یکی از اتاق‌های خوابگاه جریان داشت. صدایشان بالا می‌رفت و پایین می‌آمد. درباره تلاش ایران برای کمک به مردم سوریه، یمن، لبنان، غزه و... باهم حرف می‌زدند. یک طرف موافق این تلاش بود و برایش دلیل می‌آورد. طرف مقابل مخالف بود و می‌گفت: چرا وقتی در کشور خودمان این همه مشکل و نیاز داریم باید برویم آنجا. بجاش خرج همین‌جا کنیم.
کسی که موافق بود گفت: «ببین آدم‌ها و زن و بچه مردم مهم‌اند، نه پول. ما در ایران مسئله‌مون تامین شغل و کار است ولی در آن کشورها مسئله اینه که چند ساعت بیشتر زنده بمونن و ناموسشون در بازار حراج نشه.
از جهت مالی هم که میگی، در کشور ما بودجه توسط دولت به مجلس ارائه می‌شود تا بعد از اعمال نظر نماینده‌های مجلس، تصویب شود. بعد از تصویب، دولت باید بودجه را طبق برنامه‌ای که دارد به وزارتخانه‌ها اختصاص دهد.
ما 18 وزارتخانه داریم. از نظر مقدار اختصاص بودجه در قانون بودجه سال 1397: وزارتخانه تعاون و رفاه اجتماعی اولین است، بعد وزارت بهداشت، بعد از آن راه و شهرسازی، بعد وزارت نیرو و در جایگاه پنجم وزارت دفاع قرار دارد، خوب.
نیروهای مسلح که ارتش و سپاه پاسداران بخشی از آن‌ها هستند به همراه همه زیرمجموعه‌هایشان، جزیی از وزارت دفاع هستند. وزارت دفاع با بودجه‌ای که دارد هم باید سلاح تامین کند، هم نیرو حقوق بدهد و هم کارهایش را به سرانجام برساند.
همه ضعف‌هایی که در کشور داریم برایش در قانون سازمان و فرد مسئولی هست، مثلا مشکل بیکاری. ما وزارتخانه‌ای داریم که ابتدای نامش کار است و در قانون بودجه بیشترین میزان اختصاص بودجه را دارد بماند که تمام وزارتخانه‌ها امکانات زیادی برای رفع این مشکل دارند، خوب.
من میگم اگر کشور داریم و یک کل هستیم باید در همه جهات قوی بشیم نه اینکه چون چندجا دچار ضعف‌اند بیایم جایی که کارایی دارد و کارش را خوب انجام می‌دهد و به آن افتخار می‌کنیم را بخاطر ناکارآمدی و کم‌کاری دیگران از بین ببریم. اتفاقا برای پیشرفت باید از آدم‌های توانمند الگو بگیریم نه اینکه بزنیم ناکارشان کنیم. بجای این حرف‌ها برو یقه کسانی را بگیر که امکانات کشور در دستشان است ولی کارمندبازی می‌کنند و کاری انجام نمی‌دهند.
حالا دیگه خود دانی.»